«اوترنت» نام پروژه ماهواره‌ای است که از مدت ها پیش، طراحی های آن در آمریکا آغاز شده و آن گونه که وعده داده شده، قرار بود از نیمه دوم سال ۲۰۱۵ میلادی ـ که اکنون در آنیم ـ آغاز شود تا حتی در دورافتاده ترین نقاط این کره خاکی بتوان به اینترنت پرسرعت و بدون محدویت دسترسی داشت.
این اتفاق قرار است این گونه محقق شود که آمریکایی ها مجموعه ای از ماهواره‌ها را در جو زمین (در مدارهای کوتاه) قرار خواهند داد که کار کابل های بزرگ فیبر نوری را ـ که کشورها را به هم متصل کرده و دهکده جهانی اینترنت را پدید آورده ـ انجام دهند و حتی از آن فراتر، انحصارها را بکشند و به هرکاربر اجازه بدهد بی هیچ واسطه، از طریق ارتباط با این ماهواره ها به دنیای مجازی دسترسی پیدا کند.
این ماهواره‌ها اطلاعات را از صدها مرکز زمینی دریافت کرده و سپس در سراسر جهان دوباره پخش خواهند کرد و آن گونه که درباره آن سخن گفته شده، در ابتدای دوره آزمایشی خود برای کسانی که امکان ورود به اینترنت ندارد، اینترنت عرضه خواهد کرد و یک طرفه هم خواهد بود؛ اما هدف این سازمان آن است که در ادامه، به صورت ارتباط دو طرفه یعنی بین کاربر و ماهواره ارتقا پیدا کند؛ چیزی شبیه مکانیزم سامانه جهت یابی فعلی یا همان جی پی اس اما بسیار وسیع تر و البته قدرتمندتر، زیرا شمار کاربران اینترنت به مراتب بیشتر از کسانی است که از مکان یاب استفاده می‌کنند و علاوه بر آن، حجم اطلاعاتی که در نت جابجا میشود، قابل قیاس با دیتاهای کوچک مختصاتی نیست.
البته بر خلاف آنچه ذکر میشود، قرار نیست دولت آمریکا این پروژه را به انجام برساند، بلکه اوترنت پروژه‌ای است که «صندوق سرمایه گذاری برای توسعه رسانه‌ها (MDIF)» مستقر در نیویورک به دنبال تحقق آن است؛ سازمانی که “گران بودن خدمات اینترنتی در برخی کشورها” و “نظارت دولتی بر اینترنت در برخی کشورهای دیگر” را از علل تلاش خود برای عرضه خدمات اینترنتی رایگان اعلام و به این دلیل نام پروژه را اوترنت (Outernet) انتخاب کرده است؛ البته کیست که نداند در راستای اهداف آمریکا و تسری هژمونی این کشور در جهان گام برمی‌دارد!
این را میشود از هزینه های چند میلیاردی اجرای این پروژه دریافت که جز کمک های خیریه(!) منبعی برای بازگشت آن اعلام نشده و فارغ از آن، برهم زننده بسیاری از نظم ها و قوانین جاری در نت هم هست؛ برای درک این موضوع کافی است بدانید هزینه های هنگفتی که صرف کابل کشی های وسیع برای اینترنت در جهان شده، راه درآمدی برای بسیاری دولت ها به شمار می‌آید؛ به این صورت که برای دسترسی کشورهای همسایه به خطوط ارتباطی شان، مبالغی دریافت می‌کنند که راه اندازی اوترنت در تضاد با آن است.
این تضاد البته می‌تواند به شکاف تبدیل شود چراکه بسیار از متحدان آمریکا احتمالا رضایت نخواهند داد که اینترنت بی محدودیت در کشورشان در دسترس باشد و قدرت اعمال نفوذ بر آن از دستانشان خارج شود؛ همانطور که عده ای دیگر از اینکه می‌بایست برای مقابله با ماهواره های اوترنت هزینه کنند، خرسند نخواهند شد.
البته ناگفته پیداست که هر پروژه ای که به گسترش اینترنت کمک کند، منفعت بزرگی نصیب غول های دنیای مجازی، سازندگان و عرضه کنندگان محصولان مرتبط با این دنیا (انواع رایانه ها، لوحه ها و گوشی های هوشمند و…) خواهد کرد که بسیاری شان آمریکایی هستند؛ از غول هایی چون گوگل و یاهو گرفته تا امثال مایکروسافت و… .
این نتیجه اتصال آن ۶۰ درصد از ساکنان کره خاکی به اینترنت است که مدیران «صندوق سرمایه‌گذاری برای توسعه رسانه‌ها» در پایگاه رسمی خود مدعی شده‌اند که در حال حاضر به اینترنت دسترسی ندارند و قرار است اوترنت ایشان را جهانی کند؛ پروژه ای که بر پایه برنامه زمان بندی اعلام شده، از ژوئن امسال (حدود پنجاه روز پیش) آغاز شده است.
گفتنی است، پروژه اوترنت هم‌اکنون زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، چینی و عربی را پشتیبانی می‌کند ولی هدف بنیان‌گذاران آن این است که به زودی آن را به همه زبان‌ها در دسترس عموم قرار دهند.
تابناک/.
البته ناگفته پیداست که هر پروژه ای که به گسترش اینترنت کمک کند، منفعت بزرگی نصیب غول های دنیای مجازی، سازندگان و عرضه کنندگان محصولان مرتبط با این دنیا (انواع رایانه ها، لوحه ها و گوشی های هوشمند و…) خواهد کرد که بسیاری شان آمریکایی هستند؛ از غول هایی چون گوگل و یاهو گرفته تا امثال مایکروسافت و… .